Λευκή ποικιλία με καταγωγή από το Ιόνιο Πέλαγος. Συναντάται επίσης με τα ονόματα Γουστολίδι (Κεφαλονιά), Γουστουλίδι, Αυγουστολίδι (του Αυγούστου το στολίδι) και Βουστολίδι.

Πιο συγκεκριμένα, καλλιεργείται κυρίως στα νησιά Ζάκυνθος και Κεφαλονιά. Από εκεί πέρασε και στη δυτική Πελοπόννησο, την Αιτωλοακαρνανία και την Πρέβεζα. Πιο συγκεκριμένα, στην Πελοπόννησο τη συναντάμε περισσότερο στη Μεσσηνία, την Ηλεία, την Αχαΐα και πρόσφατα στην Κορινθία.

Πρόκειται για ένα φυτό ζωηρό, γόνιμο και παραγωγικό, με ευαισθησία στον Περονόσπορο, αλλά ανθεκτικότητα στη ξηρασία.

Ως επί το πλείστον, οινοποιείται για την παραγωγή λευκών ξηρών κρασιών, που μπορούν είτε να ωριμάζουν σε βαρέλια, είτε και όχι. Τόσο στη μία όσο και στην άλλη περίπτωση, η παραμονή στη φιάλη για κάποια χρόνια, φαίνεται να την ευνοεί ιδιαίτερα.

Τα κρασιά από Βοστυλίδι, έχουν συνήθως πιο έντονο κίτρινο χρώμα, μέτριο σώμα, μέτρια έως υψηλή οξύτητα, μία ελαφριά τανικότητα και ορισμένες φορές λιπαρή αίσθηση, ενώ στη μύτη διακρίνονται αρώματα εσπεριδοειδών, λευκόσαρκων και τροπικών φρούτων, λευκών άνθεων και χαμομηλιού. Στις οινοποιήσεις ήπιων παρεμβάσεων αλλά και στις orange εκδοχές της, η ποικιλία αποκτά ακόμη περισσότερη πολυπλοκότητα, με βοτανικά στοιχεία και νότες μελιού, ενώ η τανικότητα είναι φυσικά εντονότερη.

Συνήθως τα κρασιά που παράγονται, είναι μονοποικιλιακά και φέρουν τις γεωγραφικές ενδείξεις ΠΓΕ Πλαγιές Αίνου και ΠΓΕ Ζάκυνθος. Εντούτοις, είναι σημαντική και η συμμετοχή της ποικιλίας στον οίνο με ονομασία κατά παράδοση ΠΓΕ Βερντέα Ζακύνθου, μαζί με τις ποικιλίες Σκιαδόπουλο, Παύλο, Ρομπόλα και αρκετές ακόμη λευκές και ερυθρωπές του νησιού, που μπορούν να φτάσουν έως και τις 16.

Στις ξηρές εκδοχές του μπορεί να συνοδεύσει, με επιτυχία, λιπαρά λευκά ψάρια και λευκά κρέατα.

Μ.Ψ.
Α.Τ.