Αποτελεί μία από τις σπουδαιότερες ερυθρές ποικιλίες της Ιταλίας.  Εξαιτίας του πλήγματος που υπέστη από τη φυλλοξήρα, άργησε πολύ να γνωρίσει διεθνή επιτυχία.

Κατάγεται από τη βορειοδυτική Ιταλία και συγκεκριμένα την επαρχία του Piemonte. Στην περιοχή αυτή, συχνά οι αμπελώνες της ποικιλίας, σκεπάζονται από ομίχλη την περίοδο του τρύγου, γεγονός που πριν πολλούς αιώνες, έδωσε το όνομα στο σταφύλι, καθώς “nebbia” στα ιταλικά σημαίνει ομίχλη.

Είναι μία όψιμη ποικιλία. Επιρρεπής στον μύκητα βοτρύτη. Προτιμά εδάφη ασβεστολιθικά, με υψηλή ικανότητα αποστράγγισης και αρκετά κρύα κλίματα. Καλλιεργείται και οινοποιείται σε όλο το Piemonte (κυρίως στην περιοχή Langhe), δίνοντας τα περίφημα Barolo και Barbaresco, ενώ συμμετέχει και σε πολλές ακόμη ονομασίες προέλευσης, μόνο του ή σε χαρμάνι με άλλες ποικιλίες, όπως για παράδειγμα την επίσης εξαιρετική τοπική Barbera, την λιγότερο γνωστή τοπική Dolcetto, αλλά και διεθνείς όπως για παράδειγμα το Merlot.

Εκτός Ιταλίας, τη συναντάμε κυρίως στις ΗΠΑ, την Αυστραλία, την Αργεντινή και τη Χιλή. Στη χώρα μας, καλά δείγματα έχει δώσει στα ορεινά της Πελοποννήσου και της Θεσσαλίας καθώς και στη Θράκη.

Τα κρασιά που προκύπτουν (και είναι ως επί το πλείστον ερυθρά) αγαπούν γενικώς την παλαίωση. Χαρακτηριστικό είναι ότι τα Barolo DOGC(=το αντίστοιχο με το δικό μας ΠΟΠ), πριν κυκλοφορήσουν θα πρέπει να παλαιώσουν για τουλάχιστον 38 μήνες, εκ των οποίων οι 18 θα πρέπει να αφορούν πέρασμα από βαρέλι.

Τα κρασιά συνήθως έχουν χρώμα ρουμπινί αρκετά χαμηλής έντασης (θυμίζουν Pinot Noir ή το δικό μας Ξινόμαυρο). Διαθέτουν όμως μεσαίο έως γεμάτο σώμα, εύρωστες τανίνες και υψηλή οξύτητα. Στη μύτη συναντά κανείς κόκκινα και μαύρα φρούτα, κάποια άνθη και πίσσα, ενώ στα παλαιωμένα Nebbiolo είναι συχνά αρώματα όπως τα ξερά φύλλα και ο καπνός.

Αγαπά τα κρέατα (κυρίως κυνήγι) και γενικώς τα πιάτα που έχουν λιπαρότητα, τυριά και πιάτα με τρούφα ή κάστανα (αμφότερα υλικά τα βρίσκουμε στις παραδοσιακές συνταγές του Piemonte).

Μ.Ψ.